Πνοή ανανέωσης στον χώρο της ποίησης..

Παιδί της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα και γεννημένη στην Ερμιόνη ή Αμαλία ή - κατά facebook - Amy Μπουκουβάλα κουβαλάει στις... αποσκευές της σε καθημερινή βάση τους στίχους της που τους αποκαλεί "ανίατη ασθένεια".

"Από τότε που με θυμάμαι, διάβαζα. Το μικρόβιο της ποίησης –ανίατη ασθένεια πλέον- εισέβαλε μέσα μου από πολύ παλιά, πάνε 6 χρόνια δα (μεγαλώνω!). Σήμερα ζω στη βαβούρα της πρωτεύουσας –φοιτήτρια Γαλλικής στα χαρτιά- και συνεχίζω το δύσκολο τούτο δρόμο. Ελπίζω μόνο κάποτε να καταφέρω να πατήσω εκείνο το «πρώτο σκαλί».

«Βαρέθηκα να ζω στη κίβδηλη ζωή των Άλλων,

κουράστηκα να ελπίζω στη μονάκριβη κόρη των καημών τους,

σιχάθηκα την ακριβοθώρητη θωριά των ονείρων τους,

απηύδησα να μετρώ τις εντάσεις των θυμών τους.

Εσύ,

θα μ’ ακολουθήσεις;… » γράφει κάπου στις σελίδες που κρύβει στο συρτάρι της ανάμεσα στα δεκάδες άλλα ποιήματά της. Με το "ψαγμένο" αυτό κάλεσμα στέλνει το προσωπικό της μήνυμα πρoς όλες τις κατευθύνσεις με το ρομαντικό ύφος που τη διακρίνει και την δημιουργική ευαισθησία που σφραγίζει τους στίχους της.

Ενα από τα πλέον αγαπημένα της ποιήματα όμως είναι το παρακάτω:

Άσε με

"Άσε με να ταξιδέψω.

Να παλέψω με τα κύματα της μοναξιάς σου.

Να κουραστώ από τη διαδρομή.

Να πλανηθώ στα τοπία σου.

Άσε με να ονειρευτώ.

Σαγηνευμένη απ' το ψέμα

-λούζει τις στιγμές.

Να θυσιαστώ στο βωμό της φαντασίας

-άλογο περήφανο, καλπάζει.

Άσε με να κλάψω.

ένα αντίο να ντύσει την βουβή παγωνιά μας,

το βιβλίο της ζωής μας το αξημέρωτο.

Άσε με να μετρήσω.

Πόσες σελίδες καταφέραμε

να εκδώσουμε.

Άσε με να φύγω.

Χαμένη σ’ ένα μόνο σκοτάδι.

Να με καταπιεί ένα τίποτα.

Λιωμένη στην ζέστη του χρόνου.

Στο φύσημα του θανάτου άταφη να πετάξω."